Un-fold blog

Alles om me heen trilt en davert. Onze vlucht van morgen is uitgesteld door een cycloon die zich op ons pad heeft gezet. En terwijl ik hier in de oceaan sta, voel ik hoe het leven constant blijft uitdagen. Niet alleen mij, maar ook de vrouwen om me heen. Mijn wijze klanten, mijn Silva’s. Ze worden telkens opnieuw uitgedaagd om te blijven staan in wie ze zijn, om te kiezen voor wat ze echt willen. Maar het leven spaart hen niet. Relaties waarin de dualiteit hen alle kanten op sleurt, plotseling stopt hun baas ermee, onzekerheden stapelen zich op.

En dan is er dat moment in de oceaan. Het water is rustig, zachte golven wiegen me. Maar ineens, zonder waarschuwing, trekt de oceaan zich terug. Het water zakt vijftig centimeter. Ik weet ondertussen wat dit betekent. Ik zet me schrap. En dan komt ze, met volle kracht. De ene golf na de andere, alsof de oceaan al haar energie verzameld heeft om me te testen. En ik weet: het maakt niet uit hoe stevig ik sta, als ik weerstand bied, sleurt ze me genadeloos mee.

Dus wat doe je? Je hebt te kiezen. Je kan de golf recht in de ogen kijken en er dwars doorheen duiken, net als mijn kinderen dat doen, onverschrokken en speels. Of je kiest mijn weg: springen, surfen, meebewegen. Maar zelfs dat is geen garantie. Soms haalt de oceaan me alsnog onderuit, laat ze me kopje onder gaan, laat ze me proeven van haar zoute kracht. En toch, altijd weer, kom ik boven.

Dat is de energie van nu. Astrologen voelen het, de Schumann-resonantie schiet omhoog, walvissen en diepe zeewezens spoelen aan. Ik voelde het al voordat we vertrokken. De onrust, de vraagtekens. Wat als er iets gebeurt in België terwijl wij weg zijn? Misschien voelde ik niet België, maar Brisbane en de Gold Coast, waar cycloon Alfred morgen aan land komt.

En terwijl ik dit schrijf, hoor ik een stem diep vanbinnen zeggen: "Het wordt wel snel duidelijk, Lies."

Dus wat nu? De oceaan fluistert haar eeuwenoude advies:

Zet je niet schrap. Ga in je kracht staan en weet dat je de golven aankunt. Vertrouw erop dat je kunt surfen. En als je toch onderuitgaat? Blijf kalm. Wacht tot de golf in kracht afneemt en sta weer op.

Deze woorden kwamen via via naar me toe: "Het is tijd. We worden gedwongen om te gaan staan voor wie we zijn. Om te blijven vertrouwen."

Mooie, wijze woorden van een krachtige vrouw die misschien wel het begin was van mijn spirituele pad. Jaren geleden, als dank voor mijn werk, kwamen zij en haar man in mijn bureau een lied voor me zingen. Ik wist niet wat er gebeurde en toch voelde het zo vertrouwd. Zij wist al lang wie ze was, met alle ups en downs die het leven bracht. En ondanks alles, straalt haar hart een onvoorwaardelijke liefde uit.

En ik? Ik voel het nu ook. Het leven daagt me uit om te doen waarvoor ik hier ben. Van kinds af aan wist ik dat er méér was. Ik had een rijke ‘fantasie’, liep rond in de kleren van mijn moeder, speelde zigeunerin, voorspelde de toekomst, reisde de wereld rond – in mijn hoofd en later ook echt. En elke dag dat ik kies om te blijven staan voor wie ik werkelijk ben, opent zich een nieuw pad. Wordt de connectie met het onzichtbare sterker. Voel ik de verbinding met toen, nu en ooit. Ontmoet ik de meest bijzondere zielen.

En ik daag jou uit om hetzelfde te doen. Om jouw gift, jouw kracht, jouw energie de wereld in te brengen.

Un-fold your magic!

Met heel veel liefs, Lies

Soms word je niet zachtjes meegenomen door het leven, maar ruw ondergedompeld in een stroming die je volledig opslokt. Vandaag was zo’n dag.

We waren met ons drieên op het strand in Perth, Australië. De oceaan leek speels, uitnodigend, tot de stroming me greep en niet meer losliet. Wat begon als een avontuurlijke duik met bodyboards, sloeg plotseling om in een gevecht tegen de onderstroom. Ik trapte, duwde, probeerde controle te houden. Maar hoe harder ik vocht, hoe dieper ik leek weggetrokken te worden. Ik voelde paniek opkomen.

En daar, midden in de oceaan, verscheen hij. Een lifeguard. “Are you okay, ma'am?” vroeg hij. Zijn stem was kalm, vol vertrouwen.

Ik antwoorde heel dapper dat het een goede work-out was.  Uiteraard zag hij gewoon dat ik mij groot hield. Wij voelde beide dat de stroming mij helemaal kon overnemen. 

Toen gebeurde er iets bijzonders. Hij trok me niet uit het water. Hij gaf me geen reddingsboei. Hij gaf me iets veel krachtigers: een richting. “Blijf peddelen, ga met de stroming mee en wacht op het moment dat je weer grip krijgt.”

Dat moment van overgave en innerlijke kracht raakte me diep. Want hoe vaak gebeurt dit niet in het leven? Hoe vaak worden wij, mensen, meegesleurd door de onderstroom van het dagelijks bestaan? En wat doen we dan? We werken ons te pletter, slikken medicatie om te blijven functioneren, vluchten in verslavingen, houden ons vast aan relaties of jobs die ons niet dienen. We vechten, raken uitgeput en denken dat we geen keuze hebben.

Maar wat als je leert voelen waar de stroming je naartoe brengt? Wat als je ontdekt dat je zelf kunt navigeren, hoe heftig de golven ook zijn?

Daar draait mijn werk om. Ik ben geen redder. Ik leer je hoe jij je eigen kracht aanspreekt, hoe je jouw onderstromen herkent en hoe je leert meebewegen zonder jezelf te verliezen. Net zoals de lifeguard mij niet uit het water trok maar me leerde hoe ik de oceaan kon lezen en mijn weg terug kon vinden.

Toen ik uiteindelijk weer veilig op het strand stond, trilden mijn benen. Niet alleen van de fysieke inspanning, maar van het besef: er is altijd een weg terug, als je maar weet hoe je jouw innerlijke kracht inzet.

Dat je vecht tegen iets wat je niet kan controleren? Dan is het tijd om een nieuwe manier te ontdekken. Een manier waarop jij niet meer verdrinkt, maar leert navigeren. Waarop jij niet langer vecht, maar kiest voor meesterschap over jouw levensstroom.

Ben jij klaar om jouw kracht aan te spreken? Je bent welkom. ✨ 

Hoe gaat het verhaal nu verder? Er zat blijkbaar nog  een deel van mezelf, van klein Liesje, vast in een onderstroom. En daar ging en ga ik mee aan de slag. Ik ging haar voelen, haar ruimte geven, luisteren naar wat ze me wilde laten zien. Want als er iets is waar ik heilig in geloof, dan is het wel dat dit avontuur op zee niet zomaar op mijn pad kwam. Het heeft een boodschap voor mij.  

Net zoals je soms iemand tegenkomt en voelt: *Dit is geen toeval, dit moest zo zijn.* Zo is dit ook een teken. Een spiegel. En ik kies ervoor om er helemaal in te duiken, met al mijn tools en rituelen, om de les te zien, te voelen en te integreren. Want als we onze schaduw durven aankijken, kan ons licht pas écht stralen. 🌊✨

📩 Herken jij jezelf hierin? Deel je ervaring in de reacties of stuur me een bericht – ik lees graag mee.

🔄 Ken je iemand die vastzit in een onderstroom? Stuur dit dan door of tag hen hieronder. Misschien is dit net wat ze nodig hebben.

💬 Welke onderstroom voel jij in je leven? Laat het me weten in de reacties!

Met heel veel liefde, Lies 

De nacht was onrustig, de ochtend traag. Alsof mijn lijf zich nog niet helemaal had afgestemd op deze nieuwe tijdzone. Na de lunch besloten we om eropuit te trekken, richting het strand. Onderweg kruisten felrode Australian Galah’s ons pad—exotische, bijna sprookjesachtige vogels. We liepen er rustig voorbij, alsof dit de normaalste zaak van de wereld was.

De oceaan riep. Terwijl we richting de woeste golven wandelden, komt de jetlag ter sprake. Mijn dochter grijnsde: twaalf uur aan één stuk geslapen. Jetlag? Nooit van gehoord. 

Mijn zoon zei iets dat me recht in het hart raakte: “Mama, jij maakt van alles een beleving, een echte ervaring.” Dat is het. Dat is wie ik ben. Niet zomaar reizen, maar écht ervaren. Niet zomaar leven, maar diep voelen.

Plots voelde ik de keuzes die voor me lagen. Ik kon blijven malen over alles wat in België op me wachtte—totdat de buikpijn weer toesloeg. Of ik kon in een actiemodus schieten, wat meestal resulteert in een overvolle geest en een bevroren lichaam. Dus nee, dat werkte niet. 

Wat dan wel? Niets forceren. Beleven. Ervaren.

Toen ik in november naar Singapore vertrok, wist ik: daar wacht een deel van mij. En inderdaad, ergens op die innerlijke reis kreeg ik een inzicht. Avontuur en beleving zijn mijn zielsvoeding. Marketing en sales voelden als een energiedrain—totdat ik mezelf de juiste vraag stelde: Hoe maak ik hier een beleving van? Hoe maak ik hier een avontuur van? En zo begon ik te surfen. Soms moeiteloos op de stroom, soms tegen de wind in. Maar altijd in beweging.

Op het strand gooiden we onze kleren neer en stormden we de oceaan in. De golven waren wilder dan gisteren, maar ik voelde me gedragen. Niet alleen ín de oceaan, maar als de oceaan zelf. Speels, krachtig, eindeloos stromend.

Op de terugweg kruisten kleurrijke Lori’s ons pad. De natuur hier ademt magie. Zout op onze huid, zon in ons haar. Thuis spoelde het warme water ons schoon—klaar voor de volgende uitdaging: LINKS rijden. Voor sommigen vanzelfsprekend, voor mij — met mijn eigenzinnige brein — een overwinning op zich. 

Maar hé, ik koos voor een Next-Level-Life als een Next-Level-Woman. Uitdagingen zijn er om aangegaan te worden. En ja hoor, we kwamen veilig thuis.

Morgen trekken we verder. Op zoek naar kangoeroes, koala’s en ons eerste snorkelplekje.

Voor wie zich afvraagt hoe laat het hier is: 22u30. Mijn jetlag? Verdwenen als sneeuw voor de zon. Een vriendin, een krachtige vrouw met haar eigen onderneming, deed op afstand energetisch werk. En ineens viel alles op zijn plek.

Hoe magisch is het om met energie te werken? Om te voelen hoe diep die verbinding reikt? Ik ben dankbaar. Elke dag. Voor de manier waarop ik verbonden ben met mezelf, mijn gezin en de wereld om me heen. Niet langer verscholen achter het label ‘hooggevoelig’, maar krachtig in mijn essentie.

Ik bén Lies.
Ik werk met het onzichtbare.
Met dat wat ons verbindt.
Met de stroom van toen, nu en ooit.

Het is iets na middernacht. Ik zou moeten slapen, maar de jetlag heeft andere plannen. De vlucht was aangenaam en verliep vlot, maar nu ik hier ben, voelt het alsof de tijd in het vliegtuig niet bestond. Mijn lichaam denkt nog steeds dat het ergens in Europa zweeft, terwijl ik in werkelijkheid 14.154 kilometer verder ben. Moe en wakker tegelijkertijd. Blij en verslagen tegelijkertijd.

In Singapore voelde ik me onmiddellijk thuis. Alles daar is groots, maar toch behapbaar. Hier in Perth is alles anders. Uitgestrekt, wijds, ver. Heel ver. Mijn systeem registreert de verandering en roept in koor: "Hier hebben wij geen zin in, Lies. Wij zijn niet ontworpen om jou gelukkig te maken, enkel om te overleven. Dit is nieuw, dit is uitdagend... WE DON'T LIKE IT."

Mijn angstcentrum en reptielenbrein steken hun kop op: "Jij kan niet links rijden. Jij kan die menigte niet aan. Je mag hier niet van genieten, want er is nog zoveel te doen." 

En dit is nog maar de zachte versie van wat ze fluisteren. Maar wat ze zeggen, is slechts ruis. Zoals de golven in de oceaan hier. Waanzinnig mooi, helder blauw water. Elke golf gebruikt haar volle, vrouwelijke kracht om zichzelf in de wereld te zetten. Intens, wild en ongetemd. Ze beuken op ons in, nemen ons mee, laten ons proeven van het zoute water. Onze ogen prikken, maar wat een plezier. Het kleine Liesje in mij, op zoek naar avontuur, straalt.

En dan de onderstromen. Onzichtbaar, maar krachtig. Voor je het weet, ben je meters verder, de zandbank onder je voeten verdwenen. Net als in het leven. Wanneer emoties ons meesleuren, lijkt het alsof we geen grond meer hebben. Alsof we even zweven in het onbekende.

Op weg naar ons huis keek ik netjes naar de auto's om over te steken. Maar ja, ze rijden hier links. Oeps. Gelukkig was mijn verbouwereerde blik genoeg voor een glimlach van de bestuurder. Niet veel later besefte mijn dochter dat ze een oorbel kwijt is, een erfstuk van mijn communie.

Ik had boos kunnen worden. Op mezelf, omdat ik niet beter had opgelet. Op haar, omdat ze niet voorzichtig genoeg was. Ik had kunnen blijven hangen in frustratie en schuldgevoel. Maar op dat moment realiseerde ik me dat ik een keuze had. Een keuze om vast te blijven zitten in wat verloren is, of om te aanvaarden wat is.

En nu, om 1:13 uur, is mijn hoofd een koor van gedachten. Wat ik niet heb gedaan, wat ik niet had mogen doen. Golf na golf, onderstroom na onderstroom. Maar ik ben niet in de oceaan. En de natuur, die ik vandaag zoveel respect heb gegeven, heeft mij een belangrijke les geleerd: ik heb een keuze.

Twee dagen voor ons vertrek had ik een sessie met een krachtige vrouw. Toen in haar opstelling de oorlog ter sprake kwam, vertelde zij over het boek De Keuze van Edith Eva Eger. Zij overleefde Auschwitz en ontdekte dat zij altijd een keuze had. Een keuze in hoe ze de wereld zag, hoe ze met haar omstandigheden omging. Eerst in fysieke gevangenschap, later in haar mentale en emotionele gevangenschap. En dat is ook wat ik mijn klanten meegeef. De golven zijn er. De onderstromen zullen er altijd zijn. Maar we hebben een keuze in hoe we ermee omgaan.

Die kracht is er in mij. Telkens opnieuw kies ik haar. Ik vertrouw haar. Ze bracht me zover. Op mijn 17e verliet ik huis en haard om mijn diploma te behalen en vond mezelf terug in een studio met schimmel en paddenstoelen op de muur. Ik gaf mijn job op om mijn droom te volgen. Ik haalde mijn kinderen uit het reguliere onderwijs, ondanks alle kritiek, zodat zij konden openbloeien. Ik zet mijn ondernemerskracht steeds opnieuw in om mijn boodschap de wereld in te sturen. Sinds ik de keuze maakte om de laatste te zijn in de rij, om te kiezen voor kracht in plaats van pijn en trauma, heb ik mij elke dag opnieuw uit te vinden, als vrouw, als mens, om deze keuzes te blijven maken vanuit mijn kracht.

En hier in Australië, terwijl we werken, leren, leven en ontdekken, stap ik opnieuw uit mijn comfortzone. Om een deel van mezelf terug te vinden. Een deel dat kleine Lies zich al herinnerde. Al spelend op de waterput, sprekend tegen mijn ingebeelde menigte. Of het deel van mezelf dat, ondanks de kansarmoede en de fysiek kleine wereld waarin ik toen leefde, al wist dat ze de wereld moest ontdekken met haar denkbeeldige aktetas. De droom zat altijd al in mij, en elke stap die ik zet, brengt me dichter bij haar.

Ik ben benieuwd naar de mentale golven, de emotionele onderstromen en de krachtige zon in mezelf die ik hier nog vaak zal tegenkomen.

Want ik kies. Telkens opnieuw. Mijn kracht. Mijn pad. Mijn avontuur.

Alles op een NEXT LEVEL... 

Dit verhaal is een krachtige herinnering om onze diepste emoties en worstelingen niet te negeren. Het is gemakkelijk om onze problemen op anderen te projecteren en hen de schuld te geven van ons ongeluk. Echte groei en genezing komen echter voort uit het onder ogen zien van onze schaduwen en het nemen van verantwoordelijkheid voor ons eigen welzijn. Neem de tijd om na te denken over welke delen van jezelf je misschien vermijdt of verbergt. Laat je onderbewustzijn je leiden terwijl je pen op papier zet en kijk welke inzichten aan het licht komen. Onthoud dat de enige persoon die je echt kunt veranderen jezelf bent.