Op 13 juli was het internationale puzzeldag.  I know, dat is al even geleden.  

Ik ga het hier niet hebben over puzzelen, hoewel ik heel graag puzzel.  Eens ik begin, kan ik er niet mee stoppen totdat ik de puzzel afheb.  Allez, toch als de puzzel voldoende uitdagend is en haalbaar binnen een aanzienlijke tijd.  En zo zie ik ook zelfontwikkeling- en ontplooiing.  Ik wil er graag aan beginnen als de uitdaging zich aandient, echter niet als het te overweldigend is.  Dus laten we samen eens kijken hoe je met een gemakkelijk 5 stappensysteem start met jouw emotionele verwerking.  

 In de loop der tijd heb ik geleerd dat je heel veel signalen krijgt als ze nog ‘klein’ en ‘behapbaar’ zijn.  We moeten het alleen willen zien.  Een 6-tal jaar geleden schreeuwde mijn lichaam van de pijn.  Toen had ik nog niet door dat het schreeuwde omdat het aandacht wilde, omdat ik al jarenlang bepaalde signalen aan het negeren was.  Gedwongen door mijn lichaam en de Westerse geneeskunde die mij niet kon helpen, begaf ik mij op een ander pad.  Ondanks mijn stappen in de juiste richting, bleek dat ik te lang niet geluisterd had naar mijn lichaam.  Enige tijd later kwam ‘ineens’ the point of no return.  Mijn man kreeg de diagnose ‘huidkanker’ en ik viel uit elkaar.  De man die altijd mijn veilige haven was geweest, was ineens niet meer ‘vanzelfsprekend’.  

Mijn twee lieve schatten waren toen nog wat jonger en begrepen niet altijd waarom mama verdrietig was en huilde.  Dit was het verhaaltje waarmee ik hen mijn proces heb uitgelegd.  

“Iedereen heeft een puzzel.  Een puzzel waarin verschillende deeltjes van zichzelf zitten en van hun leven.  Mama heeft in het leven al heel veel puzzelstukjes verzameld.  Echter heeft mama niet geleerd om haar puzzel meteen juist te leggen.  De puzzel paste niet goed in elkaar.  Sommigen leken in elkaar te passen, maar daarvoor moest mama veel moeite doen om ze in elkaar te houden.  Sommige stukjes waren in elkaar ‘gewrongen’.  De puzzelstukjes deden elkaar pijn.  Nu is de puzzel uit elkaar gevallen.  Mama mag nu haar puzzel opnieuw leggen.  Eerst alle stukjes bekijken en dan er een mooie puzzel van maken.   Een puzzel die mooi in elkaar past.”

Dit verhaal zorgde ervoor dat mijn kinderen konden plaatsen waarom mama verdriet had en intens bezig was met ‘cursussen’ & ‘coaching’.  

Ondertussen is het een vaststaand gegeven in ons gezin.   Zelfontwikkeling & -ontplooiing.   Un-fold.  Un-fold is geboren uit een levensfilosofie die ik ondertussen heb ontwikkeld.  Ik merk dat de rest van het gezin hier met mij samen in is gegroeid en hier ook heel bewust mee omgaan.  

Na de grote crash van toen, waarvan de schade nog altijd voelbaar is in mij, weet ik als wij bewuster en vaker ons bezig houden met onze onverwerkte emoties, dat wij heel wat grote ‘crashes’ kunnen voorkomen.   

Vergelijk het met de brug uit Italië.  Ok, de brug was slecht geplaatst.  Dat is vaak onze puzzel waar wij ons ‘klak naar smijten’, zoals wij Vlamingen nogal eens zeggen.  Hiermee wil ik zeggen dat onze puzzel vaak maar bijkomstig is.   

Ten eerste hebben we nooit echt geleerd dat wij puzzelstukjes hebben die hun plaats willen krijgen.  We voelen ergens dit wel aan, toch negeren we dit graag.  

Ten tweede is het vaak al een opstapeling van emoties tot het moment dat de berg niet meer te verbergen is en schamen we ons.  In onze maatschappij is presteren en status nog steeds belangrijk.  En het is niet gemakkelijk om daar tegen in te gaan.  

Ten derde lijkt het vaak overweldigend.  Er is al zoveel opgestapeld in de loop der jaren en je weet niet waar te beginnen.  

Ten vierde is het vaak comfortabler om je hoofd in het zand te houden.  En ja, op korte termijn is dat ook zo.  Ik herinner mij nog een aantal keer dat ik dacht: “pfff, waarom doe ik dit toch?’.  

Echter op lange termijn zijn de vruchten zo zoet.   Dus laten we terug gaan naar de brug.   De brug is crappy gebouwd.  Zo is het ook met onze zelfontwikkeling & -ontplooiing.  Veel mensen denken dat zelfontwikkeling & -ontplooiing inhoudt dat ze meer weten, meer leren en hoger op de ladder staan is.  Echter daarin zijn we al verkeerd geconstrueerd.  

Goed, soms zijn we een crappy brug.  Hadden ze onderhoud gedaan in Italië, dan hadden ze wel gemerkt dat het echt niet ok was.  Er zouden verschillende pistes kunnen bekeken worden: intensief onderhoud, gedeeltelijk reconstruceren, de brug afbreken en opnieuw bouwen of iets geheel out of the box.  Niemand zegt dat we altijd de meute moeten volgen.  Ze hadden keuzes kunnen maken op basis van de werkelijkheid, van wat de brug al van heel vroeg aangaf dat ze nodig had en zodoende hadden ze een totale crash kunnen voorkomen.  

WANT een totale crash blijft.  Ook al kan je alle brokstukken weghalen, ook al bouw je alles op vanaf stap 1, de crash heeft altijd plaats gevonden.  Spijtig, want veel crashes in ons leven, in onze maatschappij kunnen we voorkomen.  Ook in ons eigen leven en daarmee de impact die we hebben op het leven van ons gezin, onze kinderen, familie, vrienden, zelfs vreemden.  

En dat door die puzzel te leggen.  

Maar Lies, hoe begin ik daar dan aan? 

Door je bewust te worden.  Word je bewust van jouw puzzel, jouw mooie, unieke puzzel. 

Ons lichaam en onze emoties vormen daarin een duidelijke leidraad.  Zij communiceren dagdagelijks met ons.  Lichamelijke kwalen zonder een emotioneel zwaar gevoel bestaat volgens mij niet.   Dus ook hier krijgen wij twee duidelijke signalen.  Wat wilt je lichaam jou zeggen?  Wat willen jou emoties jou zeggen?  

Onze hersenen vinden het fijn om visueel te werken.   Hierdoor kan je brein het nog beter verwerken..  

Hieronder vind je een link naar een oefening waarin jij een stappenplan vindt en materiaal om jouw puzzel te beginnen leggen.   

En als je nu denkt: Goh, maar ik heb geen puzzel meer te leggen; ik heb alles al verwerkt, even een doordenker:

“Geen enkele puzzel is af, niemands puzzel is af.  Een puzzel die af is, is een leven dat is gestopt.”

En hoe ik er nu tegenover sta? 

Mijn puzzel, hoe crappy hij ook was, viel in stukken uit elkaar.  Nu besef ik dat mijn man die extra laag lijm was geweest die mijn puzzel mee samenhield.  Het was maar een kwestie van tijd dat ik in stukken uit elkaar viel.  En wat een mooi cadeau is het geweest, ook al was het een totale crash.  Al staat verwerken van mijn emoties sindsdien dagelijks op mijn ‘I-want-to-do’ lijst.  Zo kan ik mijn kinderen het voorbeeld geven en veel vrijer in het leven staan.  Met ups en & downs.  Met vallen en opstaan.  

En we hoeven maar 1 keer meer op te staan dan we zijn gevallen.  

Donderdagochtend 07u07 en ik zit in mijn slachtofferrol achter mijn laptop.  

Elke keer als ik iets doe voor mezelf, dan is het van dat.  Geen zelfzorg zonder gedoe.  Wel altijd iemand die erover zeurt of de 'anderen' zijn gefrustreerd, want er ligt ergens een zandkorrel op de grond.  Of juist de moment dat ik denk aan even een 'rustmoment', begint er iemand anders zeer duidelijk zijn ongeloollijk lange 'to-dolijst' af tewerken.  

Olala... En we zijn vertrokken.  Mijn limbisch brein neemt over.  🤬 

*Ik mag nooit iets voor mezelf doen.  

*Ik moet mij altijd aan anderen aanpassen.  

*En ik ben het echt beu op deze manier.  

...

Ja, ik verval ook nog wel in die valkuil.  

En onmiddellijk besef ik dat dit niet klopt.  Dus wil ik dit delen, uit mijn systeem krijgen.  Uit mijn limbisch brein en terug naar mijn voelen en mijn weten.  Wil je dit meer ervaren?  Hier geef ik een toffe oefening om op 2 minuten te voelen wat je wilt.  The good, the bad en the ugly, zegt mijn businesscoach.  Dus kies ik er vandaag voor om dit met jou te delen, lieve godin, omdat ik weet dat dit de momenten zijn om veel uit te 'leren'.  En veel meer dan zelfzorg zonder gedoe.  Dit ene moment geeft ons zoveel inzicht.  

Leren, Lies?

Yeah right.  

Ik denk eerder op eens goed op uw strepen te gaan staan.  

(En daar fietste mijn limbisch brein nog eens door mijn rationeel brein door).  

Ja, leren, lieve lieve limbischbreintje.  💞 

1. Hier zitten nog wel wat overtuigingen die ik mag transformeren.  *

2. Onze buitenwereld is een projectie van onze binnenwereld.  En als ik dat onder de loep neem, dan voel ik dat ik nog mag werken aan mijn eigen 'zelfkritiek' als ik tijd voor mezelf neem. 

3. Ik leer mijn limbisch brein-parade te herkennen.  Ik hoor, zie en voel hen en dat laat ik hen terug liefdevol los.  Terug naar mijn gevoel, mijn lichamelijk weten.  

4. En dan komt het besef dat de persoon aan de andere kant vanuit een pijn reageert, vanuit een gemis, een verlangen.  Ik centreer mij (wat heel belangrijk is voor zijn empaat als ik).  Ik zorg dat ik energetisch bij mezelf kan blijven en vervolgens kan ik luisteren naar de andere kant.  (en ja, ik weet dat jullie al door hebben dat die over mijn man gaat).  Het voor- of nadeel van getrouwd zijn met zo'n topcoach die binnen de vijf minuten bloot legt waar het echt over gaat, gaat het gesprek ineens een heel andere kant op.  

Resultaat: dit was echt zelfzorg.  Ik ben bij mezelf gebleven en in relatie met mezelf ben ik in relatie kunnen gaan met de andere. 

En ineens voel ik iets brubbelen.  Ik laat het gewoon toe.  

Ineens verdween een diepliggende weerstand en kreeg ik de ruimte om een volgende stap te nemen in mijn ondernemersschap.  In mijn ownership.  

Ik lanceerde mijn traject.  Vol vertrouwen.  

En dat is wat er gebeurd als je opruimt, er komt ruimte voor wat je echt wilt! 

Als dat geen zelfzorg zonder gedoe is, dan weet ik het niet.  

 

Terwijl Assepoester aan het poetsen is en droomt van het betere leven, komt er veel sh*t over haar heen.  Ook bij Assepoester kruipt dat niet in haar koude kleren.  Ze heeft nu nog niet door dat familiedynamieken en het verleden haar zonder twijfel zullen inhalen.  Gelukkig ken ik haar verhaal en kwam ik aandraven in mijn koets met mijn koffer vol technieken, tools en opstellingen.  Ik was blij om haar royal-coach te zijn.  

 

 

 

Ik ken haar verhaal.  Met vier jongere broertjes en zusjes had ik mijn portie taken.  Daarnaast had ik verantwoordelijkheden die niet pasten bij mijn jonge leeftijd, er was geen-upliftende omgeving (laten we het mooi verwoorden), kreeg ik het gevoel van niet gezien, gehoord en gevoeld te worden.  Zo heb ik de voorbije jaren ook mijn struggles gehad om de minder vanzelfsprekende momenten uit mijn kinderjaren een plaats te geven.  En familieopstellingen was daarin één van de grootste eye-openers voor mij.  

 

 

Vanaf het moment dat ik mijn dochter in mijn handen hield, voelde ik ergens heel diep vanbinnen dat ik een pad te nemen had.  Ik voelde toen al dat dat pad zeker niet het gemakkelijkste ging zijn, wel het enige.  En oh my god, wat ben ik zo vaak van het pad afgegaan.  Wat heb ik mij zo gemakkelijk keer op keer opnieuw laten inhalen door het verleden, door verstrikkingen en een aantal keren ook door die donkere demonen.   Toch heb ik elke keer het pad weer gezocht en gevonden.  En sinds systemisch werken op mijn pad gekomen is, weet ik zo duidelijk wat mijn missie is.  Ik ben mijn miserie aan het opruimen.  Ik ben mijn zolder en kelder aan het leegmaken, zodat mijn kinderen die niet erven.   En gaat die helemaal opgeruimd zijn?   Hell no.  Al eens op een zolder of een kelder geweest?  Daar is precies geen beginnen aan.  En toch ben ik al goed opgeschoten.  Stap voor stap.  Dag voor dag.   En dat was mijn eerste drijfveer: mijn kinderen.  Op een bepaald moment voelde ik hoe fijn het was voor mij, voor mijn relatie.  De wolken verdwenen en Lies kwam weer tevoorschijn.  Lies met een passie, een missie.  En zo kwam ik in Assepoester haar leven terecht.  Na vijf jaar intensieve cursussen, opleidingen, webinars, boeken, zelf gecoacht worden, was mijn rugzak zo waardevol dat ik royal-coach van Assepoester werd.  

 

 

Dus nadat Assepoester in haar mooie, witte jurk trouwt, weet zij dat ook zij aan de slag moet.  Prinses, sprookje, rijke vrouw, arme vrouw, lief of naughty, architect of bakkeres, wij hebben allemaal onze portie gehad.  Helaas is er niemand die opgroeit zonder familiepatronen, verstrikkingen of nasty overtuigingen.  Wilt Assepoester lang en gelukkig leven, dan moet ook zij die bewuste keuze maken, die keuze die ik ook heb gemaakt.  

En ook zij zal het doen met vallen en opstaan. En Assepoester en ik, wij zijn partners in crime, want wij weten: “we hoeven maar één keer meer op te staan dan we zijn gevallen.”

Achter haar mooie glimlach, haar glinsterende ogen zit ook verdriet en boosheid.   Blog boos zijn is verkeerd  Voelde zij zich ook niet gezien, gehoord en gevoeld en daarmee ging zij aan de slag.  

En uiteindelijk leefde zij lang en ook gelukkig, met ups en downs, met vallen en opstaan in het hier en nu met haar Prins en zoals zij echt wilde zijn!

Kijk zeker ook de video op youtube: 

Ken je het verhaal van Assepoester niet?  Lees hier meer.  

Boos zijn is verkeerd.  Vaak lopen wij weg van onze boosheid of van boze mensen.  Snel, snel, een andere emotie.  Er wordt ook tegen ons gezegd ‘kom kom, daar gaan we niet boos over doen’ of ‘dat is het verleden, laat dat nu maar gewoon zo’ of ‘boos zijn is niet flink, je moet lachen’.  Wel, ik ben boos!! Ik ben echt boos.  Er ligt veel op mijn lever.  Ik ben zoo boos dat mijn lever overuren maakt!  En het komt eruit!!

Tijdens een healing-sessie deze week bij Els Tielemans Piccobello Beauty & Health te Langdorp (beautysalonpiccobello.be) vertelde zij mij ‘oh lies, jouw lever en galblaas staan echt gespannen’.   Wij zijn beiden geschoold in de Oosterse kijk op geneeskunde, dus ik wist onmiddellijk: ‘dat is het houtelement en frustratie en boosheid’.  En jawel hoor, ik had die twee verticale strepen op mijn voorhoofd, op de ‘leverzone’ ook wel al opgemerkt. Dat kwam van de zon, vertelde ik mezelf.  Ook hier is de Oosterse zienswijze heel duidelijk over.  Dit duidt op woede, op frustraties, …

Met twee dikke fronsen op mijn voorhoofd ging ik naar huis.  Verdomme, het is weer zover hé.  Ik voelde een nieuwe laag aankomen en had er weinig zin in.  Heb jij dat soms ook? Dat je voelt dat er iets naar boven aan het komen is?   En soms is dan nog steeds mijn reactie: “Ik heb er nu even geen zin in.  Ik duw het nog even weg”.  Die bal onder het water houden totdat je armen uiteindelijk zoveel pijn doen. 

Je buitenwereld is een projectie van jouw binnenwereld.  Dat was het eerste wat in mij begon te spelen op weg naar huis.  De kinderen die de laatste tijd wat bozer waren, wat meer ‘pffff’s’ onder elkaar en dan als manlief/papa weg is voor zijn werk, een enorm gevoel van gemis ervaren.   Te weinig connectie onder elkaar.   

Is de boosheid dan echt ook een deel van mij?  Ik had de boosheid gemakkelijk  en fijn alleen maar bij hen gelegd.  Is dit een spiegel?  Deze nacht kwam de spiegel nog eens voorbij.  Mijn zoon die naast mij lag te slapen (ja hoor, ze profiteren van het grote bed als papa weg is) en die begon te knarsetanden.  Ik werd wakker en schrok een beetje.  Vluchtig voelde ik een angst om mij heen gaan en ineens was het weer weg.  Het was zo zacht dat ik het had kunnen missen.  Ik duwde de herinnering aan het gevoel weg en legde mijn zoontje op zijn andere zij.  Wat een boosje, dacht ik en viel terug in slaap.  

Deze ochtend was er geen ontkomen meer aan.  Ik voelde de angst die ik deze nacht zo vluchtig gevoeld had en wist dat ik ermee verder moest.  Ik stribbelde in mijn hoofd eerst nog wat tegen.  Moedig begon ik aan mijn oefening, een supermooie en succesvolle techniek die ik ondertussen al jaren ken en nog steeds van hou.  

Oef zeg, dat was pittig.  Ik voelde dat de emoties sterk waren.  Ik pauzeerde even.  Keek naar buiten en zag in de tuin van de buren een wilde ree staan.  Het gaf mij kracht en ik ging in de douche.  Het zachte, warme water hielp me door de sterke emoties heen.  Nadat de angst, de emoties en de gebeurtenissen mee werden weggespoeld door het water, stond ik in gedachten ineens op een heide niet zo ver van ons huis.   Ik stond daar niet alleen.  Achter mij stond een hele rij vrouwen en we voelden boosheid!!  Oh my god, we waren boos!! We knarsten met onze tanden, gromden van boosheid.  

Het was zalig!!  Wij zijn boos.  Ik ben boos.   Ik ben boos en ik mag boos zijn.   Het is ok om boos te zijn.  Ik heb het recht om boos te zijn.  Het geeft mij bestaansrecht, het geeft ons bestaansrecht.   Het geeft ons het recht om WEL onze grenzen aan te geven.  Het geeft ons het recht om OP TE KOMEN voor onszelf.  Om onszelf op de EERSTE plaats te zetten.  En de boosheid kwam vanuit mijn hart, vanuit verbinding met mezelf, vanuit zelfliefde.  

Neen, ik ga niet de bitch uithangen.  Daar geloof ik trouwens niet in.  We kunnen niet verbinden als we vanuit die houding in de wereld staan, niet met anderen en al helemaal niet met onszelf.  

Ik ben wel boos.  En die boosheid mag er zijn.  Mijn fronsjes zijn een deel van mijn zijn.  Samen met de rimpels naast mij ogen die mij vertellen dat ik milder, zachter en liever mag zijn voor mezelf.  Ik neem ze mee, ik accepteer ze en ik ga ze zelfs graag beginnen zien.  

Want mijn boosheid die ik nu toelaat, gaat mij veel zelfliefde brengen.   

Opnieuw voel ik dat ik én de generaties voor mij veel hebben moeten dragen.   Er is veel gebeurd en veel op de lever blijven liggen.  

Dus ik ga nu opsommen waarvoor ik boos ben:

Ik ben boos omdat ik niet voor mezelf opkwam.  

Ik ben boos omdat iemand anders niet voor mij opkwam.  

Ik ben boos omdat ik in onveiligheid was.  

Ik ben boos omdat niemand mij veiligheid gaf.  

Ik ben boos omdat ik niet gehoord werd.  

Ik ben boos omdat de pijn bij de andere te groot was om mij op te vangen.   

Ik ben boos omdat de vorige generaties hun rommel niet hebben opgeruimd.   

Ik ben boos omdat ik val over de stenen die mijn ouders en voorouders hebben laten liggen.  

Ik ben boos omdat Ik geen duidelijke grenzen had.  

Ik ben boos omdat ik niet wist wat duidelijke grenzen waren.  

Ik ben boos omdat mensen mij niet oprecht behandelden.  

Ik ben boos omdat ik de verbinding met mezelf verloor.  

Ik ben boos omdat ik geen zelfliefde had.  

Ik ben boos omdat ik het gevoel had en soms nog heb om er alleen voor te staan.   

Ik ben boos omdat ik geprogrammeerd heb dat alles altijd mijn schuld was/is.   

Ik ben boos omdat ik geen schouder vond om op de leunen.  

Ik ben boos omdat het leven lastig en moeilijk was (en soms echt nog wel is hoor).  

Ik ben boos omdat ik niet boos kon zijn.  

Ik ben boos omdat ik dacht altijd lief te moeten zijn.  

Ik ben boos omdat ik dacht altijd voor een ander te moeten zorgen.  

Ik ben boos omdat ik mezelf niet naar waarde schat.  

Ik ben boos omdat ik hier nu door moet gaan.  

Ik ben boos!!

Ik ben boos!!

 

En terwijl ik dit schrijf, zijn er geen fronsen op mijn gezicht.  Is mijn boosheid weg?

Neen, dat nog niet.  Ook dat heeft weer even tijd nodig om te slijten, ook daarin heb ik nog wat te voelen, te ontdekken.  

Het inzicht is er.  En ik kan aan de slag.  De komende tijd zullen er hier ten huize ‘Janssens’ wel wat familie-opstellingen* plaatsvinden.  Zodat ik dit kan doorvoelen, doorleven en teruggeven.  Uitzoeken wat is mijn deel en wat draag ik uit loyaliteit voor mijn familie, voor mijn ouders, voor mijn voorouders en dit liefdevol teruggeven.  

Ik voel heel veel zachtheid.  Veel zelfliefde en ook dankbaarheid voor het inzicht, want het inzicht geef ruimte, meer ruimte aan mezelf.  Aan de Lies die ik onvoldoende toon aan de buitenwereld, de Lies die ik al durf te zijn in ‘veilige contexten’.  

Ik voel veel blijdschap, omdat ik ervoor gekozen heb om weer een laag op te kuisen.  Een laag weg te halen van het pad van mijn kinderen.  Zij zijn de reden dat ik ben gestart met opruimen, mijn ellende, zodat het mijn ellende blijft.  Zodat ik deze laag niet hoef door te geven, niet in een mooi verpakte doos, niet als stenen op hun pad.  Neen, dit doe ik zelf, zoveel mogelijk mijn stenen wegnemen bij hen als ik kan.  

Dat is wat wij in onze maatschappij meer en meer te doen hebben.   Er zit nog zoveel veel pijn, verdriet, boosheid & angst in onze familielijnen.  Al die onderbewuste verstrikkingen die wij doorkrijgen en op ons beurt weer doorgeven.  Armoede, oorlogen, onderdrukkingen, misbruik, en in onze huidige maatschappij stress en constante prestatiedrang.  Beeld je in wat voor patronen, programmaties, overlevingsmechanismen wij onze kinderen meegeven.   Sommige families blijven dit maar mee- en meesleuren.  ‘Het zit in de familie, zeggen ze dan’.  

Ja, totdat wij dit erkennen, accepteren, een plaats geven en vervolgens kunnen loslaten.  

Als je het niet doet voor jezelf, doe het dan voor je kinderen, want vanaf een bepaald moment ga je wel ‘opruimen’ voor jezelf, omdat jij voelt dat jij het waard bent.  

En op dat moment komt de echte zelfliefde en dat gun ik jullie allemaal!

Liefs Lies

Bekijk zeker ook de video op youtube:

* Systemisch werk | Spiritueel Woordenboek online (spiritueel-woordenboek.nl)

Ik zei in 2020: “2021 wordt mijn transformatie-jaar”.  En damn, dat werd het!!  Ik ben zoo hard gegroeid op zoveel vlakken.  Moeilijke momenten werden kansen en uiteindelijk is dit voor mij een UN-FOLD-jaar geweest om U tegen te zeggen.  En ik heb ervan genoten, met volle teugen….