Het is iets na middernacht. Ik zou moeten slapen, maar de jetlag heeft andere plannen. De vlucht was aangenaam en verliep vlot, maar nu ik hier ben, voelt het alsof de tijd in het vliegtuig niet bestond. Mijn lichaam denkt nog steeds dat het ergens in Europa zweeft, terwijl ik in werkelijkheid 14.154 kilometer verder ben. Moe en wakker tegelijkertijd. Blij en verslagen tegelijkertijd.
In Singapore voelde ik me onmiddellijk thuis. Alles daar is groots, maar toch behapbaar. Hier in Perth is alles anders. Uitgestrekt, wijds, ver. Heel ver. Mijn systeem registreert de verandering en roept in koor: "Hier hebben wij geen zin in, Lies. Wij zijn niet ontworpen om jou gelukkig te maken, enkel om te overleven. Dit is nieuw, dit is uitdagend... WE DON'T LIKE IT."
Mijn angstcentrum en reptielenbrein steken hun kop op: "Jij kan niet links rijden. Jij kan die menigte niet aan. Je mag hier niet van genieten, want er is nog zoveel te doen."
En dit is nog maar de zachte versie van wat ze fluisteren. Maar wat ze zeggen, is slechts ruis. Zoals de golven in de oceaan hier. Waanzinnig mooi, helder blauw water. Elke golf gebruikt haar volle, vrouwelijke kracht om zichzelf in de wereld te zetten. Intens, wild en ongetemd. Ze beuken op ons in, nemen ons mee, laten ons proeven van het zoute water. Onze ogen prikken, maar wat een plezier. Het kleine Liesje in mij, op zoek naar avontuur, straalt.
En dan de onderstromen. Onzichtbaar, maar krachtig. Voor je het weet, ben je meters verder, de zandbank onder je voeten verdwenen. Net als in het leven. Wanneer emoties ons meesleuren, lijkt het alsof we geen grond meer hebben. Alsof we even zweven in het onbekende.
Op weg naar ons huis keek ik netjes naar de auto's om over te steken. Maar ja, ze rijden hier links. Oeps. Gelukkig was mijn verbouwereerde blik genoeg voor een glimlach van de bestuurder. Niet veel later besefte mijn dochter dat ze een oorbel kwijt is, een erfstuk van mijn communie.
Ik had boos kunnen worden. Op mezelf, omdat ik niet beter had opgelet. Op haar, omdat ze niet voorzichtig genoeg was. Ik had kunnen blijven hangen in frustratie en schuldgevoel. Maar op dat moment realiseerde ik me dat ik een keuze had. Een keuze om vast te blijven zitten in wat verloren is, of om te aanvaarden wat is.
En nu, om 1:13 uur, is mijn hoofd een koor van gedachten. Wat ik niet heb gedaan, wat ik niet had mogen doen. Golf na golf, onderstroom na onderstroom. Maar ik ben niet in de oceaan. En de natuur, die ik vandaag zoveel respect heb gegeven, heeft mij een belangrijke les geleerd: ik heb een keuze.
Twee dagen voor ons vertrek had ik een sessie met een krachtige vrouw. Toen in haar opstelling de oorlog ter sprake kwam, vertelde zij over het boek De Keuze van Edith Eva Eger. Zij overleefde Auschwitz en ontdekte dat zij altijd een keuze had. Een keuze in hoe ze de wereld zag, hoe ze met haar omstandigheden omging. Eerst in fysieke gevangenschap, later in haar mentale en emotionele gevangenschap. En dat is ook wat ik mijn klanten meegeef. De golven zijn er. De onderstromen zullen er altijd zijn. Maar we hebben een keuze in hoe we ermee omgaan.
Die kracht is er in mij. Telkens opnieuw kies ik haar. Ik vertrouw haar. Ze bracht me zover. Op mijn 17e verliet ik huis en haard om mijn diploma te behalen en vond mezelf terug in een studio met schimmel en paddenstoelen op de muur. Ik gaf mijn job op om mijn droom te volgen. Ik haalde mijn kinderen uit het reguliere onderwijs, ondanks alle kritiek, zodat zij konden openbloeien. Ik zet mijn ondernemerskracht steeds opnieuw in om mijn boodschap de wereld in te sturen. Sinds ik de keuze maakte om de laatste te zijn in de rij, om te kiezen voor kracht in plaats van pijn en trauma, heb ik mij elke dag opnieuw uit te vinden, als vrouw, als mens, om deze keuzes te blijven maken vanuit mijn kracht.
En hier in Australië, terwijl we werken, leren, leven en ontdekken, stap ik opnieuw uit mijn comfortzone. Om een deel van mezelf terug te vinden. Een deel dat kleine Lies zich al herinnerde. Al spelend op de waterput, sprekend tegen mijn ingebeelde menigte. Of het deel van mezelf dat, ondanks de kansarmoede en de fysiek kleine wereld waarin ik toen leefde, al wist dat ze de wereld moest ontdekken met haar denkbeeldige aktetas. De droom zat altijd al in mij, en elke stap die ik zet, brengt me dichter bij haar.
Ik ben benieuwd naar de mentale golven, de emotionele onderstromen en de krachtige zon in mezelf die ik hier nog vaak zal tegenkomen.
Want ik kies. Telkens opnieuw. Mijn kracht. Mijn pad. Mijn avontuur.
Alles op een NEXT LEVEL...
Helpt deze blog jou?
Je helpt mij door een reactie na te laten onder het blog of het gewoon gezellig te delen met andere warrior-vrouwen die dit nodig hebben.
Heb jij een vraag?
Dan maak ik er een blog over! contacteer me
Volg ook mijn YOUTUBE kanaal
Wil jij op 2 minuten tijd intuïtief knopen doorhaken?
0 Comments