Alles om me heen trilt en davert. Onze vlucht van morgen is uitgesteld door een cycloon die zich op ons pad heeft gezet. En terwijl ik hier in de oceaan sta, voel ik hoe het leven constant blijft uitdagen. Niet alleen mij, maar ook de vrouwen om me heen. Mijn wijze klanten, mijn Silva’s. Ze worden telkens opnieuw uitgedaagd om te blijven staan in wie ze zijn, om te kiezen voor wat ze echt willen. Maar het leven spaart hen niet. Relaties waarin de dualiteit hen alle kanten op sleurt, plotseling stopt hun baas ermee, onzekerheden stapelen zich op.
En dan is er dat moment in de oceaan. Het water is rustig, zachte golven wiegen me. Maar ineens, zonder waarschuwing, trekt de oceaan zich terug. Het water zakt vijftig centimeter. Ik weet ondertussen wat dit betekent. Ik zet me schrap. En dan komt ze, met volle kracht. De ene golf na de andere, alsof de oceaan al haar energie verzameld heeft om me te testen. En ik weet: het maakt niet uit hoe stevig ik sta, als ik weerstand bied, sleurt ze me genadeloos mee.
Dus wat doe je? Je hebt te kiezen. Je kan de golf recht in de ogen kijken en er dwars doorheen duiken, net als mijn kinderen dat doen, onverschrokken en speels. Of je kiest mijn weg: springen, surfen, meebewegen. Maar zelfs dat is geen garantie. Soms haalt de oceaan me alsnog onderuit, laat ze me kopje onder gaan, laat ze me proeven van haar zoute kracht. En toch, altijd weer, kom ik boven.
Dat is de energie van nu. Astrologen voelen het, de Schumann-resonantie schiet omhoog, walvissen en diepe zeewezens spoelen aan. Ik voelde het al voordat we vertrokken. De onrust, de vraagtekens. Wat als er iets gebeurt in België terwijl wij weg zijn? Misschien voelde ik niet België, maar Brisbane en de Gold Coast, waar cycloon Alfred morgen aan land komt.
En terwijl ik dit schrijf, hoor ik een stem diep vanbinnen zeggen: "Het wordt wel snel duidelijk, Lies."
Dus wat nu? De oceaan fluistert haar eeuwenoude advies:
Zet je niet schrap. Ga in je kracht staan en weet dat je de golven aankunt. Vertrouw erop dat je kunt surfen. En als je toch onderuitgaat? Blijf kalm. Wacht tot de golf in kracht afneemt en sta weer op.
Deze woorden kwamen via via naar me toe: "Het is tijd. We worden gedwongen om te gaan staan voor wie we zijn. Om te blijven vertrouwen."
Mooie, wijze woorden van een krachtige vrouw die misschien wel het begin was van mijn spirituele pad. Jaren geleden, als dank voor mijn werk, kwamen zij en haar man in mijn bureau een lied voor me zingen. Ik wist niet wat er gebeurde en toch voelde het zo vertrouwd. Zij wist al lang wie ze was, met alle ups en downs die het leven bracht. En ondanks alles, straalt haar hart een onvoorwaardelijke liefde uit.
En ik? Ik voel het nu ook. Het leven daagt me uit om te doen waarvoor ik hier ben. Van kinds af aan wist ik dat er méér was. Ik had een rijke ‘fantasie’, liep rond in de kleren van mijn moeder, speelde zigeunerin, voorspelde de toekomst, reisde de wereld rond – in mijn hoofd en later ook echt. En elke dag dat ik kies om te blijven staan voor wie ik werkelijk ben, opent zich een nieuw pad. Wordt de connectie met het onzichtbare sterker. Voel ik de verbinding met toen, nu en ooit. Ontmoet ik de meest bijzondere zielen.
En ik daag jou uit om hetzelfde te doen. Om jouw gift, jouw kracht, jouw energie de wereld in te brengen.
Un-fold your magic!
Met heel veel liefs, Lies
Helpt deze blog jou?
Je helpt mij door een reactie na te laten onder het blog of het gewoon gezellig te delen met andere warrior-vrouwen die dit nodig hebben.
Heb jij een vraag?
Dan maak ik er een blog over! contacteer me
Volg ook mijn YOUTUBE kanaal
Wil jij op 2 minuten tijd intuïtief knopen doorhaken?
