Boos zijn is verkeerd. Vaak lopen wij weg van onze boosheid of van boze mensen. Snel, snel, een andere emotie. Er wordt ook tegen ons gezegd ‘kom kom, daar gaan we niet boos over doen’ of ‘dat is het verleden, laat dat nu maar gewoon zo’ of ‘boos zijn is niet flink, je moet lachen’. Wel, ik ben boos!! Ik ben echt boos. Er ligt veel op mijn lever. Ik ben zoo boos dat mijn lever overuren maakt! En het komt eruit!!
Tijdens een healing-sessie deze week bij Els Tielemans Piccobello Beauty & Health te Langdorp (beautysalonpiccobello.be) vertelde zij mij ‘oh lies, jouw lever en galblaas staan echt gespannen’. Wij zijn beiden geschoold in de Oosterse kijk op geneeskunde, dus ik wist onmiddellijk: ‘dat is het houtelement en frustratie en boosheid’. En jawel hoor, ik had die twee verticale strepen op mijn voorhoofd, op de ‘leverzone’ ook wel al opgemerkt. Dat kwam van de zon, vertelde ik mezelf. Ook hier is de Oosterse zienswijze heel duidelijk over. Dit duidt op woede, op frustraties, …
Met twee dikke fronsen op mijn voorhoofd ging ik naar huis. Verdomme, het is weer zover hé. Ik voelde een nieuwe laag aankomen en had er weinig zin in. Heb jij dat soms ook? Dat je voelt dat er iets naar boven aan het komen is? En soms is dan nog steeds mijn reactie: “Ik heb er nu even geen zin in. Ik duw het nog even weg”. Die bal onder het water houden totdat je armen uiteindelijk zoveel pijn doen.
Je buitenwereld is een projectie van jouw binnenwereld. Dat was het eerste wat in mij begon te spelen op weg naar huis. De kinderen die de laatste tijd wat bozer waren, wat meer ‘pffff’s’ onder elkaar en dan als manlief/papa weg is voor zijn werk, een enorm gevoel van gemis ervaren. Te weinig connectie onder elkaar.
Is de boosheid dan echt ook een deel van mij? Ik had de boosheid gemakkelijk en fijn alleen maar bij hen gelegd. Is dit een spiegel? Deze nacht kwam de spiegel nog eens voorbij. Mijn zoon die naast mij lag te slapen (ja hoor, ze profiteren van het grote bed als papa weg is) en die begon te knarsetanden. Ik werd wakker en schrok een beetje. Vluchtig voelde ik een angst om mij heen gaan en ineens was het weer weg. Het was zo zacht dat ik het had kunnen missen. Ik duwde de herinnering aan het gevoel weg en legde mijn zoontje op zijn andere zij. Wat een boosje, dacht ik en viel terug in slaap.
Deze ochtend was er geen ontkomen meer aan. Ik voelde de angst die ik deze nacht zo vluchtig gevoeld had en wist dat ik ermee verder moest. Ik stribbelde in mijn hoofd eerst nog wat tegen. Moedig begon ik aan mijn oefening, een supermooie en succesvolle techniek die ik ondertussen al jaren ken en nog steeds van hou.
Oef zeg, dat was pittig. Ik voelde dat de emoties sterk waren. Ik pauzeerde even. Keek naar buiten en zag in de tuin van de buren een wilde ree staan. Het gaf mij kracht en ik ging in de douche. Het zachte, warme water hielp me door de sterke emoties heen. Nadat de angst, de emoties en de gebeurtenissen mee werden weggespoeld door het water, stond ik in gedachten ineens op een heide niet zo ver van ons huis. Ik stond daar niet alleen. Achter mij stond een hele rij vrouwen en we voelden boosheid!! Oh my god, we waren boos!! We knarsten met onze tanden, gromden van boosheid.
Het was zalig!! Wij zijn boos. Ik ben boos. Ik ben boos en ik mag boos zijn. Het is ok om boos te zijn. Ik heb het recht om boos te zijn. Het geeft mij bestaansrecht, het geeft ons bestaansrecht. Het geeft ons het recht om WEL onze grenzen aan te geven. Het geeft ons het recht om OP TE KOMEN voor onszelf. Om onszelf op de EERSTE plaats te zetten. En de boosheid kwam vanuit mijn hart, vanuit verbinding met mezelf, vanuit zelfliefde.
Neen, ik ga niet de bitch uithangen. Daar geloof ik trouwens niet in. We kunnen niet verbinden als we vanuit die houding in de wereld staan, niet met anderen en al helemaal niet met onszelf.
Ik ben wel boos. En die boosheid mag er zijn. Mijn fronsjes zijn een deel van mijn zijn. Samen met de rimpels naast mij ogen die mij vertellen dat ik milder, zachter en liever mag zijn voor mezelf. Ik neem ze mee, ik accepteer ze en ik ga ze zelfs graag beginnen zien.
Want mijn boosheid die ik nu toelaat, gaat mij veel zelfliefde brengen.
Opnieuw voel ik dat ik én de generaties voor mij veel hebben moeten dragen. Er is veel gebeurd en veel op de lever blijven liggen.
Dus ik ga nu opsommen waarvoor ik boos ben:
Ik ben boos omdat ik niet voor mezelf opkwam.
Ik ben boos omdat iemand anders niet voor mij opkwam.
Ik ben boos omdat ik in onveiligheid was.
Ik ben boos omdat niemand mij veiligheid gaf.
Ik ben boos omdat ik niet gehoord werd.
Ik ben boos omdat de pijn bij de andere te groot was om mij op te vangen.
Ik ben boos omdat de vorige generaties hun rommel niet hebben opgeruimd.
Ik ben boos omdat ik val over de stenen die mijn ouders en voorouders hebben laten liggen.
Ik ben boos omdat Ik geen duidelijke grenzen had.
Ik ben boos omdat ik niet wist wat duidelijke grenzen waren.
Ik ben boos omdat mensen mij niet oprecht behandelden.
Ik ben boos omdat ik de verbinding met mezelf verloor.
Ik ben boos omdat ik geen zelfliefde had.
Ik ben boos omdat ik het gevoel had en soms nog heb om er alleen voor te staan.
Ik ben boos omdat ik geprogrammeerd heb dat alles altijd mijn schuld was/is.
Ik ben boos omdat ik geen schouder vond om op de leunen.
Ik ben boos omdat het leven lastig en moeilijk was (en soms echt nog wel is hoor).
Ik ben boos omdat ik niet boos kon zijn.
Ik ben boos omdat ik dacht altijd lief te moeten zijn.
Ik ben boos omdat ik dacht altijd voor een ander te moeten zorgen.
Ik ben boos omdat ik mezelf niet naar waarde schat.
Ik ben boos omdat ik hier nu door moet gaan.
Ik ben boos!!
Ik ben boos!!
En terwijl ik dit schrijf, zijn er geen fronsen op mijn gezicht. Is mijn boosheid weg?
Neen, dat nog niet. Ook dat heeft weer even tijd nodig om te slijten, ook daarin heb ik nog wat te voelen, te ontdekken.
Het inzicht is er. En ik kan aan de slag. De komende tijd zullen er hier ten huize ‘Janssens’ wel wat familie-opstellingen* plaatsvinden. Zodat ik dit kan doorvoelen, doorleven en teruggeven. Uitzoeken wat is mijn deel en wat draag ik uit loyaliteit voor mijn familie, voor mijn ouders, voor mijn voorouders en dit liefdevol teruggeven.
Ik voel heel veel zachtheid. Veel zelfliefde en ook dankbaarheid voor het inzicht, want het inzicht geef ruimte, meer ruimte aan mezelf. Aan de Lies die ik onvoldoende toon aan de buitenwereld, de Lies die ik al durf te zijn in ‘veilige contexten’.
Ik voel veel blijdschap, omdat ik ervoor gekozen heb om weer een laag op te kuisen. Een laag weg te halen van het pad van mijn kinderen. Zij zijn de reden dat ik ben gestart met opruimen, mijn ellende, zodat het mijn ellende blijft. Zodat ik deze laag niet hoef door te geven, niet in een mooi verpakte doos, niet als stenen op hun pad. Neen, dit doe ik zelf, zoveel mogelijk mijn stenen wegnemen bij hen als ik kan.
Dat is wat wij in onze maatschappij meer en meer te doen hebben. Er zit nog zoveel veel pijn, verdriet, boosheid & angst in onze familielijnen. Al die onderbewuste verstrikkingen die wij doorkrijgen en op ons beurt weer doorgeven. Armoede, oorlogen, onderdrukkingen, misbruik, en in onze huidige maatschappij stress en constante prestatiedrang. Beeld je in wat voor patronen, programmaties, overlevingsmechanismen wij onze kinderen meegeven. Sommige families blijven dit maar mee- en meesleuren. ‘Het zit in de familie, zeggen ze dan’.
Ja, totdat wij dit erkennen, accepteren, een plaats geven en vervolgens kunnen loslaten.
Als je het niet doet voor jezelf, doe het dan voor je kinderen, want vanaf een bepaald moment ga je wel ‘opruimen’ voor jezelf, omdat jij voelt dat jij het waard bent.
En op dat moment komt de echte zelfliefde en dat gun ik jullie allemaal!
Liefs Lies
Bekijk zeker ook de video op youtube:
Helpt dit blog jou?
Je helpt mij door een reactie na te laten onder het blog of het gewoon gezellig te delen met andere warrior-vrouwen die dit nodig hebben.
Heb jij een vraag?
Dan maak ik er een blog over! contacteer me
Volg ook mijn YOUTUBE kanaal
Wil jij op 2 minuten tijd intuïtief knopen doorhaken?
0 Comments